Vanmorgen zag ik mijn handen, volwassen handen. Ik zag ze naast die van mijn baby en ik zag mijn handen zorgen.

Zorgen voor nog en hapje en een doekje voor de klodders. Ik zag mijn handen een aai over hun hoofdje geven, het shirt van mijn kleutermeisje recht trekken en ik zag ze de afwas wegruimen.

Mijn handen zijn niet meer zoals die van hen of zoals ze ooit waren. Mijn handen zien eruit als moederhanden, volwassen, volgroeid voor nu, voor deze dag. Gevormd door het leven en alles wat daarin geweest is.

Mijn handen, weer zag ik ze. Handen zoals van een moeder. En daar drong het ineens diep tot me door: mijn handen zijn voor hun de handen van hun moeder.

De meest vertrouwde, de meest bekende. Ik ben hun moeder, zij kennen mij als hun moeder.

Dat besef, dat ik niet meer ben zoals hun, maar dat ik voor hun ben zoals mijn moeder voor mij is. Op die plek ben ik voor hun.

Mijn handen vormen mijn beeld van mij, de moeder die ik nu ben en laten me zien waar ik sta. Ik ben hun moeder, hun moeder ben ik.

De handen van een moeder. Ik koester het diep in mijn hart

Jessica