Een derde blog over zindelijkheid, nu met de focus op ons moederhart. Want uit het hart komen de oorsprongen van het leven, zegt de Bijbel. Belangrijk om na te denken over onze hartsgesteldheid en mindset over het zindelijk worden van onze kids.

Hoe we dat bij onze derde baby zijn gestart en wat we precies doen? Ja goed om daar eens over na te denken. Wat ook al zijn we heel bewust bezig, aan de andere kant gaat het zo vanzelf dat we het soms niet eens door hebben.

In het vorige blog las je over de ‘waarom’ we doen wat we doen. En dat we vanaf de eerste dagen al bezig zijn met zindelijkheid. Niet dat daar alle nadruk op ligt, maar het is wel onderdeel van. Nu neem ik je mee in de hoe we het doen, vanuit mijn moederhart en mindset gezien.

Als eerste: we benoemen alles telkens. En tja, hiervoor moet je niet al te preuts zijn. Want woorden zoals poep en plas en billen… ze vliegen je hier om de oren tijdens het verschonen. Maar dat is wat we doen. Als ik zie of aanvoel dat mijn baby plast of poept dan benoem ik dat ik dat zie, ik zeg iets om haar aan te moedigen of zorg in ieder geval dat mijn stem enthousiast klinkt, en noem haar naam erbij. ‘Rosie doet een plasje he!?’ is dan bijvoorbeeld mijn enthousiaste tekst. Vervolgens zeg ik zoiets als ‘is je luier nu nat? Kom we gaan je billen even wassen’ en dan tijdens het afdoen van de luier benoem ik nog een keer ‘ je hebt geplast, de plas zit in de luier… een doekje over je billen en we doen een droge luier aan, je had een plasje gedaan.’ Tja, zo ratelt deze moeder wat af tijdens het verschonen. Tussen het zingen van liedjes door. Want zingen van liedjes is de enige manier om deze derde baby van ons stil te laten liggen.

Nou zo gaat dat dus, dag na dag, week na week, maand na maand. Er zit veel kracht in herhaling! Laat het er zijn, wees niet bang om deze dingen te benoemen. En hoe cool is het dat er een dag komt waarop ze dan zelf zeggen ‘plasje’ of ‘poep’ of iets wat daarop lijkt. Je zult merken dat die dag al best heel vroeg komt, wanneer je zelf al die maanden er op deze manier mee om ging . Al gauw was het hier zo dat ik zei ‘Rosie doet een poepje he?!’ er dan een ‘jaaaaa!’ terug gezegd werd. Leuk!

Het tweede wat ik veel doe vanaf een maand of vier, is mijn baby zonder luier laten spelen (met een aantal doeken onder haar). Je zult misschien al wel gemerkt hebben dat je kindje zonder luier anders beweegt dan met luier aan. Iet wat je ook kunt merken bij Babymassage, en iets wat ook ontzettend goed past bij Babymassage. Want een deel daarvan is gericht op het laten ontwikkelen van het lichaamsbewustzijn. Een luier sluit altijd een gedeelte van het lichaam af, dag en nacht zit dat er maar. Het geeft minder gevoel en je kindje kan er minder bij. Net of dat gedeelte van het lijfje er niet helemaal is. Want daar zit altijd maar iets voor. Hoe heerlijk is het als die luier regelmatig gewoon weg is voor langere tijd. Dit helpt bij het ontwikkelen en bij de bewustwording van het hele! lichaam. Het totaal.

En dat zorgt er dan weer voor dat je kindje al jong bijvoorbeeld de eigen grenzen kent en meer ontwikkeld is qua motoriek en bewegen en evenwicht. De verschillen zijn duidelijk te zien bij kinderen die wel of niet regelmatig gemasseerd worden! Ook wetenschappelijk. Een interessant onderwerp wat bij Babymassage nog verder besproken wordt.

Het derde wat we doen is zelf het voorbeeld geven. Gaat mama naar de wc, dan is daar vrije toegang voor scharrelende babykindjes. Ook benoem ik dan dezelfde dingen als ik doe wanneer zij plast, en de billen afvegen en… ‘mama doet een plasje’. Ik ontmoet wel eens mama’s die dit een moeilijk punt vinden. Daar hebben ze hun eigen redenen voor, en dat is oké. Het is soms een ervaring van vroeger of omdat hun eigen ouders ook niet open en toegankelijk waren. Of omdat er gelachen is, er opmerkingen gemaakt werden en je je daar als kindje heel onzeker van bent gaan voelen. Vaak doen papa’s en mama’s dit dan ook weer bij hun eigen kids met dezelfde gevolgen. Meestal niet eens bewust.. Woorden (en een sfeer van uitlachen) hebben veel kracht.

Misschien herken je het wel, de schaamte over ‘jezelf die op de wc zit’. Interessant om eens na te gaan waarom je dat zo ervaart. En waarom je dit voelt als je kindje mee kijkt, de persoon die zo dicht bij je staat en die nog niet eens kan oordelen over anderen. Je kindje heeft gewoon een voorbeeld nodig en daarom wil het meekijken met wat jij daar doet. Het is natuurlijk een beetje raar als je van je kindje verwacht dat het binnenkort zindelijk zal zijn, en gewoon weet hoe het moet, terwijl jij zelf altijd de deur dicht hebt zitten en hierin niet toegankelijk bent. Het is dan niet eerlijk om dat van ze te verwachten, of om, als blijkt dat het niet maarzo vanzelf gaat, jouw frustratie op hen te leggen. Of als je kindje zich een kee vernederd heeft gevoeld door een opmerking of grapje, ook al stelde het in jouw ogen niks voor, ook al merkte jij het niet eens op. Het kan een diepe ervaring zijn geweest waardoor er nu onzekerheid is.

Het vraagt een goed fundament. Eentje van openheid en vertrouwen en dat alles ‘gewoon’ zo gaat. Zonder eerst daaraan te bouwen maar ineens ‘zindelijkheid’ te willen hebben gaat het erg moeizaam. Door je kindje erbij te laten zijn maak je het een gewoon onderdeel van het leven. Je leeft het voor, en zij zullen het gaan nadoen. Kinderen zijn over het algemeen spiegels van ons, ons doen en laten maar ook van ons hart. Heb je zelf ergens geen vrijheid of zelfvertrouwen in, dan kun je dit ook niet vanzelfsprekend van je kindje verwachten. Daarom is het goed om eerst aan jezelf te werken als je ergens tegenaan loopt, en daarna zal je kindje makkelijk kunnen volgen.

En verder…

Zoals ik schreef in het eerste blog over zindelijkheid, trapte wij in de valkuil van ‘lekker lui luieren’ toen we op vakantie gingen in de week nadat ze zo goed als zindelijk was. En daar lieten we de boel de boel. Met als gevolg dat ze natuurlijk gewoon weer een luier aan kreeg, en we eenmaal thuis weer moesten afbouwen daarmee. Terwijl ze die luiers voor de vakantie eigenlijk al niet meer nodig had (overdag). Het is wel een beetje het ding van deze tijd volgens mij. Die luiers zijn zo lekker makkelijk en we hebben het allemaal zo druk. Maar weetje, dan gaat het ‘nooit’ gebeuren, toch? Mama’s van nu houden zoveel ballen omhoog dat er voor geen een echte aandacht is. Herkenbaar?

Wij hebben de keus gemaakt dat ik thuis ben, bij de kindjes. En ik af en toe vanuit huis werk omdat ik het leuk vind wat ik doe. Maar het gezin eerst! En ja, dat is een hele leerschool voor me, en financieel is het een offer, maar ik ben er enthousiast over. Een verhaal wat ik later nog wel eens deel. Mama is thuis dus. We creëren weer een beetje zo’n situatie als in de jaren ’60, waarover ik hier schreef dat het echt een verschil maakte in hoeveel kindjes al zindelijk waren rond de twee jaar in vergelijking met nu. Lifestyle en focus heeft zoveel invloed op deze uitkomst! Wat is je missie, waar ga jij je meeste tijd aan geven? Dat is de vraag. En natuurlijk weet ik ook, als je een of twee dagen buitenshuis werkt, dan kan dit nog steeds! Want tijdens dit proces bij onze oudste werkte ik ook nog 16 uur buitenshuis.

Als ik oma’s hoor praten over zindelijk worden dan zeggen ze allemaal ‘ja, ik had wel iets anders te doen dan die luiers verschonen en uitwassen’ of ‘ja, de volgende kwam er alweer aan dus ik had de luiers weer nodig voor de baby’. Men moest wel zorgen dat de kinders rond anderhalf jaar zindelijk waren. Er was wel iets anders te doen! (denk aan geen vaatwasser, geen wasmachine, geen stofzuiger, grote moestuin!, geen kledingwinkels, geen auto, huishouden, veel kinderen…). Wat een powervrouwen waren onze oma’s! De moeders van toen. Diep respect. En nu staan wij op die plek, de moeders van nu. En wij hebben lekkere luie luiers, die zo hup de prullenbak in kunnen. Geen werk, geen moeite. Want daar is helemaal geen tijd voor. Geen aandacht en geen noodzaak. En geen voorbeelden! Ook dat hebben we niet meer. Toen deed iedereen het zo, dat was gewoon normaal. Nu ligt de norm anders. Over het algemeen zijn de voorbeelden in onze omgeving nu van moeders die de kids met 3 of vier jaar uit de luiers doen. Dan komt het ook niet gauw in je op om je er eerder druk om te maken. Ook dat maakt de noodzaak veel minder groot.

Voor mij was het mega helpend om met mijn eerste baby wat voorbeelden in mijn tribe te hebben van moeders die ook werkten aan ‘vroeg zindelijk’. Welkom bij de Motherhood van Mountain Green!

En zo komt het ook een beetje, als we heel eerlijk zijn, dat de kinderen van nu veelal met drie of vier jaar uit de luiers gaan. Toch?

De noodzaak is weg en het leven is te makkelijk en te druk. De uitdaging van nu! Rust en ruimte vinden. Rust om bewust te werken aan zindelijkheid, maanden van te voren. Rust om je kindje hierin te leren kennen en echt te zien. Aandacht om er te zijn, om te reageren op alle signalen. Een hart dat de waarde inziet van het telkens naast het potje te gaan zitten, uitkleden, aankleden, ongelukjes.

Aandacht, toewijding, toegankelijkheid… en gewoon een noodzaak hebben of zien, om ze uit de luiers te krijgen. Die noodzaak zie ik nog steeds! Want juist in de periode tussen de 1 en 1,5 jaar zit het moment om in actie te komen qua ontwikkeling. The perfect spot! (na de eerder omschreven voorbereiding). Ik wil die boot niet missen. Want daarna kan het ook nog, ja natuurlijk, maar wordt over het algemeen wel steeds moeilijker.

Wat wij verder doen:

Wasbare luiers! Want daarmee pak je echt een enorme voorsprong op bijna alle gebieden van het proces om zindelijk te worden. En tja… ik kom er toch nog even op terug. Die luie vakantie van ons. Op een gegeven moment komt de dag dat je merkt dat bijna alle luiers droog blijven, en je dan besluit ‘de luiers gaat af en niet meer aan’ (overdag). Dan vraagt het vasthoudendheid, dan komen de dagen van de ongelukjes en onzekerheid en dan wordt het echt even lastig. De verleiding is mega mega mega groot om na het zoveelste plasje op de vloer de luier toch weer aan te doen. Want we zijn zo druk enzo.

Doe het niet! Dit is echt de key. Maar echt.

Want doe je dat wel, die luier toch weer aan, dan onderbreek je telkens het belangrijke proces waarin je kindje gaat ervaren dat ze het kan, dat er vertrouwen is en dat het goed komt. Het is best een beetje zielig als je eerst dat vertrouwen geeft en het dan toch wel weghaalt door die luier weer aan te doen. Daarmee wordt het ook erg onvoorspelbaar voor je kindje en zul je zien dat het een rommelig toestand wordt waardoor het allemaal niet zal lukken. Op late leeftijd pas… en met een stuk minder zelfvertrouwen. Of met een beetje angst zelfs. Vroege levenservaringen die zich inprenten in hoe je kindje naar zichzelf en de wereld kijkt. Dus ga je er voor, zet dan ook door! Dit geeft je kindje een enorme lading zelfvertrouwen. Wel meegereken dat je hiervoor de maanden van voorbereiding hebt gedaan natuurlijk, zodat er al een mooie basis ligt en er bekendheid is met het onderwerp. Ga je samen dit proces aan, in verbondenheid (en niet met de hartgesteldheid dat je je kindje iet gaat ‘leren’), dan zul je ook goed aanvoelen wanneer het moment daar is dat de luier af gaat en blijft. Reken op een week met veel ongelukjes… en regel daar rust en ruimte voor… maar dan pakt je kindje het op! Vertrouw maar.

Oke. Wat een verhaal. Ik hoop dat onze ervaringen je inspireren. Daarom schrijf ik ze op. Ik wil nogmaals benadrukken dat dit onze persoonlijke ervaringen zijn, die van jou kunnen anders zijn.

Wil je meer lezen over echt alleen het praktische van hoe wij dit doen? Lees hier verder!

Liefs, Jessica