Ik kus je op je achterhoofdje, tussen het omdraaien van de ene pannenkoek en de andere. ‘Dit kind hoort gewoon nog bij mama in de keuken’ zegt mijn moederhart. En ik snuffel nog een keer aan je lieve haartjes. Wat een diepe vervulling.

Daar had je ons weer hoor. Proberen een normaal westers leven te doen. De afgelopen twee maanden is ons dreumesje voor een ochtend in de week gaan wennen bij een dagopvang. Heel tof, op een boerderij. Met veel buiten en dieren en zand. Zodat ik wat meer tijd zou hebben voor mijn Mountain werk. Een ochtendje erbij. In plaat van tijdens middagdutjestijd en wat avonden. Het liep anders, en als ik terugkijk wist ik het misschien al wel, we zijn geroepen voor iets anders. Ze mag nog blijven in de handen van de mensen die bij ons horen.

Ze kon er niet aan wennen en ik ook niet. Eigenlijk waren we er allemaal onrustig van. Een constant sluimerend gevoel van onrust. Er klopt iets niet gevoel. Het afscheid was erg, en als ik haar op ging halen had ze de hele ochtend flink gehuild. Vanaf die eerste keer had ze een vreemde spanning bij zich. Zo een die ik herken van kindjes die vooral opgroeien buiten hun ‘continuüm’. Slapen ging weer lastig en nu zat ze echt aan me vast geplakt. Hangend aan mijn benen terwijl ik van de bank naar de keuken liep. Alleen maar mama. Extreem.
Nee, dit moet stoppen.

Dit past ons niet. Ik wil helemaal niet verplicht werken die ochtend als dit de prijs ervoor is. De vrede in haar ziel is me veel waard. En om geen enkele andere reden gaan we dit nu koste wat kost toch doordrukken. Ook niet omdat we er nu eenmaal aan begonnen zijn. Dat ze maar gewoon moet wennen en dat dit erbij hoort, enzo. Dat wat de wereld dan zegt. Dit is niet normaal, niet zoals bedoeld en ik wil ook niet dat dat het worden gaat.

We gaan haar morgen niet brengen, dat voelde we die avond allebei. Het is wel even jammer want we dachten echt dat dit een leuke plek zou zijn voor onze super sociale spring in het veld. We dachten door haar karakter dat ze het anders op zou pakken. Met plezier. Natuurlijk even wennen, dat is oke. En dat het extra werkmoment voor mij ook vrucht zo dragen. Maar dit was te ingrijpend. Het kwam echt te vroeg.
We belde af, in alle vrijheid. ‘Rosie komt niet meer, bedankt voor de goede zorgen’.

De volgende ochtend pakte ik haar uit haar bedje en hield haar stevig tegen mijn buik aan de borst. ‘Mama gaat je niet meer brengen lieverd, je blijft thuis. Je hoeft er niet meer heen, het is klaar’ fluisterde ik… grote ogen keken me aan en ze barstte uit in diepe een schaterlach. De hemel brak open in het geluid ervan. Er viel echt iets van haar af! Ik was verwonderd. Ik bad voor haar, herstel en heling in Jezus naam. Een nieuw vertrouwen in haar hart. En dat ze in haar bestemming zal leven. Je blijft bij ons. ‘En bij oma zijn’ vulde ze me aan. Ja dat ook.
En nu rent ze weer rond, in vrijheid en met zekerheid! Ze straalt weer. De roos in de woestijn. She is back! We staan versteld van deze omslag in haar doen en laten. We kunnen allemaal weer tot rust komen. Deze ochtenden opvang kosten ons bakken energie en roofde onze vrede. Terwijl het juist rust had moeten geven.

Tja, de dingen die voor de wereld zo gewoon zijn, niet per se verkeerd want ik weet dat dit soort opvang voor andere weer als een zegen kan zijn, maar zo gewoon voor de wereld… dat we even dachten dat… de ‘wat meer je handen vrij en je eigen ding doen en wat meer inkomen’ lonkte. Het leidde me af van de visie waar mijn hart zo voor brand. Het in eenheid leven met je kindje tot het groot genoeg is en er zelf op uit wil.

Net als zus, die met een jaar of drie en half vroeg of ze ook naar het klasje mocht (ze had wel eens kindjes gezien op de peuterspeelzaal naast de speeltuin). En dat mocht natuurlijk. De eerste ochtend daar klopte mijn hart in m’n keel, en de peuter van toen zei ‘mama je moet nu weggaan, want dit hier is alleen voor kinderen’. Ik zal dat nooit vergeten. Ze was er aan toe! Ik had haar net zo lang bij ons (en opa&oma) gehouden tot dit moment. Ze was helemaal zeker van haar zaak. Leven op een fundament van vertrouwen.

Maar nee, dit kindje hoort nog bij mama in de keuken. Tussen de zuurdesem en de pannenkoeken en de afwas. Apart gezet voor een speciaal doel. En mijn moederschap daarmee ook. Later zien we wel weer.